مشکلات کودکان مبتلا به اوتیسم - بازی- قسمت چهارم

مشکلات بازی

سعی کردم در این پست از گفتن مکرر آنچه در کارگاههایم می گفتم دست بشویم و به روشی دیگر اشاراتی دیگر درخصوص بازی و مشکلات مربوط به بازی در کودکان مبتلا به اوتیسم داشته باشم .

در این نوشتار ، پنج مشکل عمده که در نوع و حالت و الگوی عموم کودکان مبتلا به اوتیسم نسبتا مشترک و صد البته عیان و غیر قابل انکار هست را مطرح کرده ام .

در خصوص هر کدام توصیفی اجمالی داشته ام .

سپس آنچه از علت ها و دلایل که موجب این مشکلات شده است را در قالب فرضیه هایی مطرح کرده ام .

سپس برای تک تک فرضیه ها راهکارهای بالینی توصیه کرده ام . می دانم که قبول دارید که هر کدام از این راهکارها ، تنها می تواند به عنوان یک خط مشی راهنما کاربرد داشته باشد و برای هر کودک به خصوص باید پس از ارزیابی دقیق و تنظیم برنامه ی درمانی منحصر به فرد ، فعالیتی بایسته از لحاظ میزان چالش و سختی و منفعت را تجویز و اجرا کرد

اوتیسم و مسائل مربوط به مدرسه

سوال اول )  چرا بحث در این خصوص مهم است؟

حقیقت مساله این است که تقریبا تمام والدین درگیر با اوتیسم ، نگران مساله ی مدرسه رفتن فرزندانشان هستند .

طبیعی هم هست . تصور کنید اگر برای شما این موقعیت پیش بیاید که یک متخصص بگوید فرزند شما ، دچار مشکلی در رشدش است که متفاوت از سایر همسالانش رشد خواهد کرد ، حتی شاید پسرفت داشته باشد ، در ارتباط برقرار کردن با سایرین ضعیف خواهد بود و ... ، ناخودآگاه تجسمی که از بهبود شرایط در ذهنتان نقش می بندد این است که فرزندتان وقتی شش ساله شد ، به مدرسه ی عادی برود . اگر من این سالهای باقی مانده تا شش سالگی را با فرزندم ، " بکوب " و "تخت گاز" کار کنم ، آیا وقتی شش سالش شد به مدرسه ی عادی می رود ؟ آیا می تواند شاگرد متوسطی در کلاس درس باشد ، آیا می تواند با همکلاسی هایش -حداقل ارتباط قابل قبول- را برقرار کند ؟ آیا از درسهای سر کلاس ، برداشت صحیح و مطلوبی خواهد داشت ؟

توصیه هایی برای مدارا و بهبود مشکلات کودکان مبتلا به اوتیسم. قسمت دوم

بدون مقدمه چینی به سرغ پست دوم درمانها و توصیه های سودمند مرتبط با اختلال اوتیسم می رویم:

  دوم )  مشکلاتی که در زمره ی اختلالات همراه با اوتیسم قابل بررسی هستند:

این مشکلات شامل آن دسته از مواردی هستند که معمولا در تمامی کودکان مبتلا به اوتیسم قابل پیگیری و مشترک است با این وجود علامت تشخیصی اوتیسم نیست.  یعنی نمی توان گفت که چون کودکی مشکل ادراکی دارد حتما مبتلا به اوتیسم است اما می توان این فرض را داشت که کودکی که مبتلا به اوتیسم است به احتمال قریب به یقین دچار مشکلات ادراکی نیز هست. ( مثال همان گرد و گردو است)

در دسته بندی این پست  این مشکلات را به این ترتیب در نظر گرفته ام و در خصوص تک تک شان به تفصیل به مطالبی اشاره کرده ام :

الف ) مشکلات حسی و پردازش حسی

ب ) مشکلات ادراکی

ج ) مشکلات شناختی

د ) مشکلات رفتاری

ه ) مشکلات عاطفی هیجانی

توصیه هایی برای مدارا و بهبود مشکلات کودکان مبتلا به اوتیسم. قسمت اول

قبل از این که وارد درمان های اوتیسم بشویم، ناگزیریم چند نکته را مرور کنیم:

اول) اختلالات طیف اوتیسم علت مشخص شناخته شده ای ندارند. به عبارت واضح تر، نمی توان فاکتور یا فاکتورهایی را مورد اشاره قرار داد که علت تامه­ی ابتلا و بروز اوتیسم در یک کودک باشد. در حقیقت هنوز عامل مشخص و ثابتی پیدا نشده که در همه­ی کودکان دارای شاخصه های اوتیسم وجود داشته باشد. همین طور عاملی هم پیدا نشده که اگر در فردی بود بتوانیم به طور قطع پیش بینی کنیم که آن کودک قطعا مبتلا به اوتیسم خواهد شد.

دوم) نتیجه گیری بدیهی از نکته ی اول به این حقیقت نه چندان شیرین ختم می شود که: هیچ درمان قطعی برای این اختلال تاکنون شناخته نشده. خیلی طبیعی است که وقتی نمی دانیم دقیقا عامل بروز این اختلال چیست، ندانیم چگونه آن را برطرف کنیم.

سوم) اختلالاتی نظیر اوتیسم با علت شناسی نا معلوم را باید Care  کرد. یعنی باید فرد مبتلا را مورد مراقبت قرار داد و به بهتر شدن وضعش کمک کرد و به او کمک کرد که با آن اختلال مدارا کند و عملکردهایش در زندگی روزمره تحت الشعاع این اختلال قرار نگیرد. در صورتی که اگر بیماری­ای، علت مشخص داشته باشد ( مثل آبله مرغان، مخملک، تیفوس، طاعون و ... باید آن راCure  (درمان و معالجه ی قطعی) کرد).

چهارم) این نکته خیلی مهم است که Care ها از Cure ها بسیار متنوع هستند. ما برای درمان بیماری های با منشاء و علت مشخص، کافیست پادتنی برای مبارزه با عامل مزاحم را به بدن برسانیم و از نتیجه اش تقریبا مطمئن باشیم. در حقیقت داروها و پادتن ها و ... بر روی طیف وسیعی از افراد پاسخ درمانی تقریبا یکسان و نزدیک به هم ای دارند. در صورتی که برای اختلالاتی نظیر اوتیسم، همین من حقیر با دانش و بضاعت سوادی محدودم، می توانم از بیش از 30 روش درمانی برای مدارا با کودکان مبتلا به اوتیسم و اختلالات نافذ رشدی نام ببرم و مساله اینجاست که روش درمانی ای که برای یک کودک مبتلا به اوتیسم، تاثیری خارق العاده برجای می گذارد، ممکن است برای کودکی دیگر بی فایده یا کم فایده باشد.

پنجم) مرور چهار نکته­ی قبل، ما را به این نتیجه می رساند که سردرگمی و ابهام در پیدا کردن و به کار بستن روش درمانی مناسب برای کودک مبتلا به اوتیسم، نه تنها بدیهی است بلکه در بسیاری از موارد غیر قابل اجتناب و گریز ناپذیر است. از این رو در بسیاری از مواقع، هم درمانگر و هم خانواده به سمت آزمون و خطای روش های مختلف کشیده می شوند که گاهی سودمند است و گاهی خود همین آزمون و خطاها سبب پیچیده تر شدن مشکل و عوارض جانبی بیشتر می شود.

ششم) همان قدر که در کودکان مبتلا به اوتیسم مشابهت هایی دیده می شود که به متخصصین و درمانگران امکان دسته بندی و طبقه بندی علامتی اختلالات را می دهد، به همان میزان هم می توان اذعان داشت که هر کودک مبتلا به اوتیسم، متفاوت و متمایز از سایرین است. چرا راه دور برویم؟! در اصل هر آدمی متمایز از سایر آدمیان است و بروز اختلالی با تبعات و تاثیرات جامع و فراگیر نظیر اوتیسم باعث نمی شود که این منحصر بودن فرد از بین برود. حتی اگر خود کودک توان ابراز و بیان تک بودن و Unique بودن خودش را نداشته باشد، وظیفه ی اخلاقی خانواده و تیم درمانگران است که به این خاص بودن و منحصر به فرد بودن کودک، همانند سایر کودکان سالم احترام بگذارند.

هفتم) چیزی که به عقب بر نمی گردد زمان است. شاید خانواده ای از تمکن مالی مطلوبی برخوردار باشد یا برای فرزند خودش از هیچ کوشش و تلاشی دریغ نکند، اما انتخاب هر روش درمانی، یک معامله است با زمان. یعنی وقتی که یک خانواده، روش درمانی X را انتخاب می کند، در حقیقت به آن روش درمانی 2 ماه، 3 ماه، 6 ماه و حتی بیشتر زمان داده است تا پروسه ی غربالگری، ارزیابی، اجرا، ارزشیابی را سپری کند و تازه بعد از آن زمان و مهلت می توان به انتظار نشست تا ببینیم آن درمان تا چه میزان سودمند و کارا بوده است. این یک معامله است که زمان و عمری از کودک را که برگشت پذیر نیست به خود اختصاص می دهد.

هشتم) حتی اگر فرض را بر این بگیریم که مشکل مالی خانواده بر روی انتخاب روش درمانی تاثیر گذار نیست- مثلا دولت یا سازمانی به طور کامل پروسه ی درمانی را حمایت و تامین کند (که آرزوی قلبی ام این است که ایران عزیزم نیز به این سطح برسد- باز هم برای انتخاب یک روش درمانی، ملاحظات زیادی وجود دارد.  سن کودک، ملاحظات اخلاقی در درمان و توانبخشی، وضعیت خلقی و جنب و جوش کودک، سطح فرهنگی و اجتماعی خانواده، میزان آمادگی و پذیرش روانی خانواده، منابع حمایتی نظیر فامیل و همسایه ها و خویشاوندان، در دسترس بودن نیروی انسانی متخصص که تجربه و دانش انجام روشی به خصوص را داشته باشد و ...

نهم) سطح توانمندی های ارتباطی و وضعیت خلقی و حسی و هیجانی کودک مبتلا به اوتیسم در انتخاب تکنیک های درمانی بسیار تاثیر گذار است. هر قدر اوضاع و احوال کودک مطلوبتر باشد، تنوع کارها و برنامه های درمانی که می توان برای او در نظر گرفت بیشتر می شود و هم جلسات درمانی از رکود و تکرار خلاص می شود و هم ادامه ی جلسات برای خود کودک و خانواده و درمانگر قابل تحمل تر و لذت بخش تر می شود و در نتیجه می توان به پیشرفت های بیشتر و چشمگیر تری نیز نائل آمد. مثالی که من برای خانواده ها می زنم این است که هر قدر توانایی کودکی بیشتر شود، مثل باری سنگین است که دستگیره های خوبی به اطراف آن وصل شده و قابل حمل و جابجایی شده است. گاهی توانایی های کودک، وزن مشکلات را کمتر نمی کند اما باعث میشود ارتباط با کودک راحت تر شکل گرفته و با افزایش تنوع تمرین ها و اهداف، فضایی دلپذیرتر برای کار و رویارویی با مشکلات ایجاد شود.

Signs of a Language Disorder

    Does not smile or interact with others (birth and older

    Does not babble (4-7 months

    Makes only a few sounds or gestures, like pointing (7-12 months

    Does not understand what others say (7 months-2 years

    Says only a few words (12-18 months

    Words are not easily understood (18 months-2 years

    Does not put words together to make sentences (1.5-3 years

    Has trouble playing and talking with other children (2-3 years

    Has trouble with early reading and writing skills (2.5-3 years

 

Ways to Help with Language Disorders

 

    Listen and respond to your child

    Talk, read, and play with your child

    Talk with your child in the language you are most comfortable using

    Know it is good to teach your child to speak a second language

    Talk about what you are doing and what your child is doing

    Use a lot of different words with your child

    Use longer sentences as your child gets older

    Have your child play with other children

identifythesigns.org

Treatment of the Pediatric-Dysphagia 2

Maneuvers

Maneuvers are specific strategies used to change the timing or strength of particular movements of swallowing (Logemann, 2000). Some maneuvers require following multi-step directions and may not be appropriate for young children and/or older children with cognitive impairments. Examples of maneuvers include

:

Effortful swallow-increases posterior tongue base movement to facilitate bolus clearance.

Masako or tongue hold-tongue is held forward between the teeth while swallowing; this is performed without food or liquid in the mouth to prevent coughing or choking.

Mendelsohn maneuver-designed to elevate the larynx and open the esophagus during the swallow to prevent food/liquid from falling into the airway.

Supraglottic swallow-vocal folds are usually closed by voluntarily holding breath before and during swallow in order to protect the airway.

Super-supraglottic swallow-effortful breath hold tilts the arytenoid forward which closes the airway entrance before and during the swallow.

www.asha.org

 

Treatment of the Pediatric-Dysphagia

Postural/Positioning Techniques

Positioning techniques involve adjusting the child's posture or position during feeding. These techniques serve to protect the airway and offer safe transit of food and liquid. No single posture will provide improvement to all patients/clients, and in fact, postural changes differ between infants and older children. However, the general goal is to establish central alignment and stability for safe feeding. Techniques include

:

chin down-tucking chin down toward neck,

chin up-slighty tilting head up,

head rotation-turning head to the weak side to protect the airway,

upright positioning-45 degree angle at hips and knees, with supports as needed,

head stabilization-supported so as to present in chin neutral position,

cheek and jaw assist,

reclining position-e.g., using Boppy pillow or reclined infant seat with trunk and head support,

side-lying positioning for infants.

www.asha.org

Oral Motor And Feeding Red Flags

Lack of oral-exploration with non-food items as an infant
Difficulties transitioning between different textures of foods
Weaknesses sucking, chewing, and swallowing
Frequent coughing and/or gagging when eating
Vomiting during or after meals
Refusal to eat certain textures of foods
Rigidity with diet
Avoidance of touch on face and around mouth
Loss of food and liquids when eating
Obvious preference for certain textures or flavors of foods
Increased congestion during and after meals
Grimacing/odd facial expressions when eating
Consistent wiping of hands and face during meals
Pocketing of food in cheeks, or residue observed after swallow
Irritability and anxiety during mealtime
Excessive drooling and lack of saliva management
Sudden refusal to eat previously tolerated foods
Excessive weight gain or loss

Oral-Motor Skill Improvement
 
Fortunately, there are also many activities you can easily incorporate at home to facilitate improvements with oral-motor skills.

Blowing activities (blow-pens, instruments, whistles, etc.) help to improve posture, breath control, lip rounding, and motor-planning skills.
Infant massage may also help to increase oral-awareness and facial tone.
Straws, sour candies, and bubbles may help with drooling.
Constantly exposing your child to a variety of new foods will help to avoid food jags, and increase their tolerance to different textures and tastes.
 
If you notice that your child presents with some of the above-mentioned characteristics and does not seem to be improving, it would be advantageous to speak with a Speech-Language Pathologist about your concerns.
 
nspt4kids.com

اختلال پردازش مرکزی شنوایی (Central Auditory Processing Disorder / CAPD)

طبق تعریف مراجع بین‌المللی (ASHA، ۲۰۰۵)، اختلال پردازش مرکزی شنوایی (Central Auditory Processing Disorder / CAPD) عبارت از نقص در پردازش ادراکی محرکات شنوایی و فعالیت نوروبیولوژیکی زمینه در آن پردازش‌ها است. CAPD احتمالاً ناشی از بازنمایی عصبی ناهنجار اصوات گفتاری و غیرگفتاری در دستگاه عصبی مرکزی شنوایی است و امکان بروز آن در کودکان و بزرگسالان با شنوایی هنجار وجود دارد.

ضمناً CAPD می‌تواند همراه با، یا ناشی از کم شنوایی محیطی نیز باشد. CAPD مشکلات متعددی در عملکردهای مهم مرتبط با پردازش گوش دادن و درک زبان بیانی، به خصوص در حضور نویز زمینه ایجاد می‌نماید. به همین ترتیب، نقص CAPD می‌تواند شامل مشکل در جهت یابی و مکان یابی، تمایز شنیداری، بازشناسی الگوهای شنوایی، مشکل در پردازش‌های زمانی و دیگر اختلالات باشد.

بیماری پارکینسون Parkinson’s Disease

بیماری پارکینسون (Parkinson’s Disease) برای اولین بار توسط دانشمند بریتانیایی دکترجیمز پارکینسون (James Parkinson) در سال ۱۸۱۷ میلادی توصیف شد. او نام این بیماری را “فلج‌لرزان” نامید که امروزه آن را تحت عنوان بیماری پارکینسون می‌شناسند.

این بیماری یک بیماری پیشرونده دستگاه عصبی مرکزی (‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍CNS) در افراد پیر می باشد که در آن سلولهای خاصی به نام substantia nigra آسیب می بینند این سلولها از دوپامین به عنوان نوروترانسمیتر مغزی استفاده می کنند. علت این بیماری ناشناخته می باشد. همچنین درمانی برای این بیماری وجود ندارد اما داروهای زیادی وجود دارند که علایم این بیماری را کاهش می دهند.